czwartek, 21 lutego 2013

Jeśli bocian nie przyleci, czyli skąd się biorą dzieci - taki nastrój

"Kiedyś, kiedyś… chyba w maju?
Na ulicy…? Lub w tramwaju…?
Moją mamę spotkał tata.
Los obojgu figla spłatał,
Bo choć inne mieli plany,
Czuli, że są… zakochani!

„Nie do wiary!”, myślał tata,
„Ja i miłość?! Koniec świata”.
„Och, och, och…”, szeptała mama,
„chyba kocham tego pana…”.

Tak zaczęło się to wszystko.
Wkrótce było weselisko,
pokój z kuchnią (na początku),
sto uśmiechów w każdym kątku,
w dzień tysiące chwil uroczych,
gwiazdy spadające w nocy
(potem piasek w oczach z rana)
i… czekanie na bociana.

Ale bocian – sami wiecie –
woli włóczyć się po świecie,
szukać żab na całym globie,
zamiast dzieci dźwigać w dziobie.

Zresztą może ja się mylę?
Wszędzie jest niemowląt tyle…
Może to nie boćka wina?
Może inna jest przyczyna…?

Tak czy owak, mama z tatą,
choć od lat czekali na to,
choć szukali w krąg pomocy,
choć robili, co w ich mocy,
żeby zostać rodzicami,
ciągle byli sami. Sami…!

Innym mamom, w wielkich brzuszkach,
słodko biły już serduszka
synków małych jak landrynki
i córeczek jak malinki.

A u mojej mamy – cisza…
Tylko tata czasem słyszał,
jak po domu nocą drepcze
i cichutko (do mnie…?) szepce:
– Tak bym cię przytulić chciała,
okruszynko moja mała…

Wreszcie tata rzekł: – Kochanie…
Jest też inne rozwiązanie.
Nie mogliśmy sprawić sami,
by maluszek był tu z nami,
Ale go kochamy przecież!
Może on już jest na świecie?
Tak jak w bajkach – hen, daleko,
za górami i za rzeką…?
trzeba tylko go odnaleźć.

Nie wahali się więc wcale!
Spakowali ciepłe ciuszki,
stertę pieluch, trzy poduszki,
odrzutowy samolocik
(prezent od szalonej cioci),
lalkę, mleko, bukiet bratków,
kaftaników sto (od dziadków),
kocyk w kratkę, kocyk z kotkiem,
tuzin smoczków i grzechotkę,
boćka z pluszu, czapkę w kwiatki,
niespodziankę od sąsiadki,
szampon, mydła, tran, mazidła
i… pognali jak na skrzydłach!

Przyjechali w samą porę,
bo różowy, śmieszny stworek
(cztery kilo i pięć deka)
już się nie mógł ich doczekać.

Kiedy mnie przywieźli z dala,
tata mało nie oszalał,
dziadek po chusteczki latał
i tłumaczył, że ma katar,
wujek szeptał: „Moja klucho!”,
babcia całowała w ucho,
piesek mi przynosił piłkę,
a mamusia, przez pomyłkę ,
kaszką częstowała gości
i wciąż śmiała się z radości.

A co dalej?

Dalej było już zwyczajnie
– raz ciekawie, raz banalnie –
przytulanki i swawole,
rower, wrotki i przedszkole,
bajki, rosół, śnieg i narty,
bałwankowy nochal z marchwi,
czasem mina nadąsana,
bo znów stłukły się kolana,
czasem żarty i chichotki,
figle z tatą, z mamą plotki…

Nic w tym nie ma niezwykłego!
Może tylko prócz jednego –
kiedy widzę gdzieś bociany,
to przytulam się do mamy…
I z uśmiechem myślę o tym,
że choć przez bocianie psoty
nigdy mnie nie miała w brzuszku,
wciąż nosiła mnie w serduszku. "
Autor: Agnieszka Frączek (nie ja)

poniedziałek, 18 lutego 2013

Zima lubi dzieci najbardziej na świecie.....

Witajcie!!!
Chwilkę mnie nie było, ale już jestem:)
A jak mnie nie było, to natychałam się zimą i śniegiem
(Czyli to co tygryski lubią najbardziej)
A uwierzcie było czym się natychać
Śniegu po pachy :)))
Co prawda droga do pokonania niemała,
bo trasa Słupsk - Zakopane
Zakopane - Słupsk 
to cała Polska jakby nie patrzeć
ale warto było och warto :)))









 A teraz proszę Państwa,
 oto Miś.
Miś jest bardzo grzeczny dziś,
Chętnie państwu łapę poda.
Nie chce podać? A to szkoda :)))))


I teraz to co kocham, uwielbiam, ubóstwiam
 - oczywiście zaraz po moim Ogrze i deku
nartki :))))


 Buziaki dla nowych obserwatorów :)
Bardzo mnie cieszy gdy do mnie zaglądacie
Dziękuję

czwartek, 7 lutego 2013

Etujowo :)


Helołłłłł


 Jak pod koniec listopada zabrałam się za pracę przy etujkach
tak do dziś jakieś szlifuję..... lakieruję i dalej szlifuję

 Pierwsze - testowe - czy umiem i czy dam radę z takim materiałem pracować
powstało dla mojej "pracowej" Mamy - szefowej.
Mojej nauczycielki i mojego mentora :)

 Drugie takie łooo jak na razie zostało u mnie, 
nieużywane, bo szkoda mi zepsuć kokardki w torebce :)


 A tu "świeżynki" jeszcze gorące,
bo dopiero wyszły spod papieru ściernego :)

 Etujki dla moich Rodziców :)))

Dla Mamy :)

 Dla Taty :)

Jak zawsze gorąco pozdrawiam zaglądających i zostawiających po sobie ślad :)

Obiecuję zajrzeć do każdej - każdego z Was 

Buziaki popołudniowe :*

poniedziałek, 4 lutego 2013

Nie samym deku człowiek żyje :)

Witajcie :)
Niby dnie odrobinkę dłuższe, a mi jakby nadal godzin brakowało :(
Też tak macie?
Gdzie ten czas ucieka?
 Praca.... praca.... praca...
A gdzie czas dla siebie?
Gdzie czas na miłość?
A gdzie czas na hobby?
O rany ale smęty wypisuję, 
jakbym co najmniej żegnała się ze światem

 Nie ma co, do roboty.....
Do przyjemności....





Pozdrawiam i biegnę do kuchni przygotować coś pysznego do jedzonka :)
Tak dla relaksu ma się rozumieć :)))